ferne weht

auf dem gleis 7 – 8
übergeben sich züge
werfen sich ankommende
aus den erstickten abteilen

im verbissenen lila
ergraut der abendhimmel
froh umarmen sich
erschöpft reisende

wartende sehnsuchtsgestalten
versinken lautlos in die nacht
in nichts.
dort schleicht die dämmerung
entlang am bahnsteig
dort nur dort
bläst bläst der wind
den einsteigenden
wohlfühlwonne ins genick

die türen betteln
nach passagieren
es knallt das fernweh
auf den mechanismus
die klinke freiheit schließt.

im fenster winken
weiße taschentücher
die letzte botschaft dann
in eile
noch auf die scheibe gedrückt
gekratzte herzen
lebensläufe in kurzform

es rinnt die träne dir
über das abschiedsgesicht
im grellen pfiff
versinken rotschlußlichter
vernebelt in den gesichtern
der dagebliebenen.

die ferne verblasst
die nähe wird noch näher
das nächste mal
ein

mit. ein. steigen .

© Chr.v.M.

foro flirtas

sur la reloj 7-8
alternas trajnoj
ĵetiĝas alvenantoj
el la sufokigaj vagonoj
en la mordiĝema violo
griziĝas la vespera ĉielo

ĝoje ĉirkaŭbrakas sin
lacigitaj vojaĝantoj
kun atendantaj sopirofiguroj.

forsinkas
sensone
en la nokto
en nenion.
kaj tie

ŝteliras la vesperkrepusko
laŭ la perono
blovas al la enirantoj
bonfartvolupton en la nukon
la pordoj almozpetas
pri pasaĝeroj
krakas la forsopiro
sur la mekanismon
la klinko libero fermas ĝin
en fenestro
mansvingas blankaj poŝtukoj
la lastan mesaĝon
tiam rapide
ankoraŭ sur la vitron premitan
gratitaj koroj
vivraportoj en kurta formo
ploro ruliĝas al vi
trans la adiaŭvizaĝon
en akra fajfsono
forsinkas ruĝfinlumoj
nebuligitaj en la vizaĝoj
de la postrestintoj.
la foro paliĝas

la proksimo eĉ pli proksimas
la sekvan fojon

kun-en-iro.

© Chr.d.M.